Korzkiew - historia

Na wyniosłym wzgórzu Otoczonym zakolem rzeki Korzkiewki, wznosi się zamek Korzkiew. W 1352 roku wzgórze to kupił Jan z Syrokomli, późniejszy podsądek Krakowski i przystąpił do budowy rodowej siedziby. Charakterystyczna rzeźba terenu, przywodząca na myśl kształt staropolskiej łyżki, Korzkwi, z czasem nie tylko dała nazwę zamkowi, rzece, i pobliskiej wsi, lecz również nazwisku rodowemu Korzkwickich.

O rycerzu Zaklice Korzekwickim, dowodzącym w bitwach pod Grunwaldem i Koronowem 47 chorągwią rodową, pisał w rocznikach Jan Długosz. Istnienie zamku-castrum potwierdzały także inne dokumenty z lat 1388 – 1447. Ostatni męski potomek rodu, Stanisław Korzkwicki, zmarł w 1482 roku. Po jego śmierci zamek przeszedł w ręce córki Barbary. Następnie po czterech latach Barbara sprzedała zamek Korzkiew chorążemu Przemyskiemu, Szczepanowi Świętopełkowi z Irząc. Wiemy też, że w wieku XV zamek był własnością mieszczanina Piotra Krupka następnie znalazł się w rękach rodziny Ługowskich. W XVI wieku został przebudowany i zatracił cechy zamku średniowiecznego. Nowo wzniesiona budowla miała kształt murów idealnie dopasowany do form skał, na których spoczywała. Nieregularny piętrowy budynek, posiadający w skale piwnice okalał mur z budynkiem bramnym. W czasie „potopu szwedzkiego” zapewne zamek został zniszczony, skoro dokumenty wspominają o jego odbudowie w II połowie XVII wieku.

Przez następne wieki zamek był własnością m. in.: Zborowskich, Ługowskich, Jordanów, Wesselów Wodzickich, Dębowskich i Czackich. Zamek pełnił różne funkcje, był rezydencją, zamkiem myśliwskim i spichlerzem. Od 1720 roku do końca XIX wieku służył jako rezydencja myśliwska. Niestety z biegiem czasu popadał w coraz większa ruinę. W XVIII wieku jego właścicielka Eleonora Wodzicka, zamieszkała już w dworku pod zamkiem. Zaś z roku 1833 mamy informację od Klementyny z Tańskich Hoffmanowej podała ona, że zamek był „dobrze utrzymany i zamieszkalny”. Na początku XX wieku Guzińscy rozebrali dach zamku, aby uniknąć płacenia podatków. Po II wojnie światowej zamek był czynny, jednak z czasem popadł w ruinę. W latach 60 – tych XX wieku na wzgórzu były prowadzone badania archeologiczne i architektoniczne. Pod koniec lat 90 ubiegłego wieku zamek stał się własnością prywatną. Nowy właściciel rozpoczął odbudowę warowni. Obecnie w częściowo odrestaurowanym zamku znajduje się hotel, oraz sale konferencyjne. Dalsze prace trwają. Docelowo planowane jest zagospodarowanie całego wzgórza.